De toestandsgolf van Schrödinger en Born
De kwantumtoestandsgolf geeft de kans om een kwantumobject, zoals een elektron of een foton maar ook grotere samengestelde objecten zoals buckyballs van 64 koolstofatomen, aan te treffen op de plaats waar gemeten wordt.
Deze toestandsgolf is niet rechtstreeks waarneembaar. Daarmee is deze toestandsgolf niet meer fysiek te noemen maar zal metafysisch van aard moeten zijn. De kwantumcollaps, dat is het verschijnen van het kwantumobject in het meetinstrument en het einde van de toestandsgolf, is al sinds 1910 het onderwerp van discussie en de bron van diverse materiële en non-materiële hypotheses.
Dualiteit, een bevredigende oplossing?
De materiële hypotheses zijn stuk voor stuk aantoonbaar fout, zie de discussie elders op deze site. Bij de non-materiële hypotheses speelt het bewustzijn van de waarnemer wel een rol maar hoe is niet duidelijk. Dat het bewustzijn een rol zou spelen in de kwantumcollaps is wel een falsifiëerbare theorie.
De meeste non-materiële hypotheses zijn duaal, dat wil zeggen, een fysieke materiële wereld aan de ene kant en een niet-fysieke geestelijke wereld aan de andere kant. De manier waarop deze twee werelden interacteren is niet duidelijk.
De consensus kwestie, meerdere waarnemers
Een ander probleem, wanneer die interactie aangenomen wordt, is dat we in een consensus wereld leven. We zijn het er met elkaar doorgaans min of meer eens over wat we waargenomen hebben. Oneerbiedig gezegd lijkt een invloed van het niet-fysieke bewustzijn op de fysieke materiële wereld sterk op hocus pocus.
Overigens, Hocus Pocus is een term die waarschijnlijk zijn oorsprong heeft in de katholieke eredienst. In dat geval zou het een verbasterde versie zijn van het Kerklatijn uitgesproken bij het heffen van de hostie bij de consecratie: Hoc est Corpus meum, dit is mijn lichaam.
Is er dan een interpretatie mogelijk waarbij dat niet hoeft en waarbij die consensus ook wordt verklaard? Jazeker, dat is het kosmisch bewustzijn waar wij allemaal fragmenten van zijn.
Het universum als één grote gedachte
Het materiële universum is dan één grote gedachte binnen het kosmisch bewustzijn. Wij zijn fragmenten van dat bewustzijn maar zijn ons dat in ons bestaan in de wereld meestal niet bewust. Een virtuele omgeving dus waarin wij ervaringen opdoen.
Waarnemingen, gemanifesteerde gedachten van ons bewustzijn, door bewuste individuele fragmenten leveren informatie op die weer opgeslagen wordt in een kosmisch geheugen.
Dat opslaan is wat fysici de kwantumcollaps noemen, de manifestatie van het waargenomen object. Met die opslag ligt de geschiedenis van het waargenomene en dus die van het individueel ervaren universum vast voor alle fragmenten.
Tijd als het resultaat van het geheugen
Dat is de uiteindelijke reden dat we doorgaans hetzelfde waarnemen of, beter gezegd, waargenomen hebben. Herinnering is dus ook het uitlezen van het kosmisch geheugen en de uiteindelijke reden dat wij veranderingen en dus ook tijd ervaren.
Het intentionele Universum
Het universum lijkt steeds meer bewust en intentioneel. Zie dat uitgelegd in deze YouTube presentatie
Een boek
De inhoud van deze website is een gecomprimeerde en vereenvoudigde versie van de inhoud van mijn boek.
