De kwantumfysica is een groot probleem voor diegenen die de materialistische visie van de wereld uitdragen. Experimenten, zoals Bell testen en uitgestelde keus experimenten, laten dat keer op keer zien en de fysici wringen zich in bochten om de uitkomsten ervan nog in materialistische theorieën te kunnen passen, hetgeen ze eigenlijk niet echt lukt zonder metafysische aannamen, zoals een spookachtig non-lokaal kwantumveld waaruit spontaan materie tevoorschijn springt en weer in verdwijnt.

Ik heb het op deze website doorgaans over de kwantumfysica en hoe die strijdig is met het materialistische paradigma. Zolang we daaraan vasthouden komen we in paradoxen terecht. Er is nu een nieuwe uitdaging bijgekomen voor dat materialistische paradigma. Daarom schrijf ik daar graag over in mijn kwantumfysica en bewustzijn berichten.

DNA, functie en vorm

DNA was sinds zijn ontdekking in 1953 dé verklaring voor erfelijkheid, dus ook de verklaring voor alle facetten van de levende natuur, ook voor de vorm en het functioneren van levende wezens en planten. Dat is nu, via experimenten met eenvoudige levensvormen, een simpel wormpje, letterlijk op zijn kop gezet. In het Michael Levine laboratorium is uitputtend onderzocht hoe de vorm van levende wezens wordt beïnvloed door de elektrische velden in het organisme te beïnvloeden.

In DNA is de aanmaak van de eiwitten gecodeerd die het levende wezen nodig heeft om te functioneren. Maar hoe de vorm tot stand komt, hoe specialistische cellen precies daar gaan zitten waar ze nodig zijn is nog een onbeantwoorde vraag. Hoe symmetrie tot stand komt is nog steeds een volslagen raadsel. Waarom zit mijn neus van voren en niet opzij?

Cellen communiceren elektrisch

Hoe werken de cellen van het organisme samen om iets te maken zoals je gezicht? En ook niet onbelangrijk, hoe weten ze wanneer ze moeten stoppen? Wat regelt dat programma? Het blijkt dat die samenwerking geregeld wordt via een elektrisch veld, of dat daar in elk geval een elektrisch veld bij komt kijken. Cellen communiceren met elkaar via elektrische signalen. Bij een groeiend embryo wordt er gecommuniceerd welke cellen welke functies gaan vervullen. Een elektrische communicatietaal dus.

In het Michael Levine laboratorium is de techniek ontwikkeld om deze elektrische velden te bekijken in levende embryo’s. Niet alleen dat, ze zijn ook in staat om met het manipuleren van die elektrische velden de ontwikkeling van het organisme een andere richting uit te sturen. Dat hebben ze, onder andere, gedaan met een simpel diertje, de platworm (planaria). Dat diertje is al redelijk complex, het heeft een kop met ogen en een brein, een romp en een staart. Het beestje is ook uitbundig regeneratief, tot verdriet van aquariumbezitters. Je kunt het in honderd stukjes hakken en elk stukje ontwikkelt zich tot een nieuwe perfecte complete planaria. En als het nieuwe beestje compleet is dan stopt de ontwikkeling. Elk stukje moet dus de complete informatie over de vorm van de hele worm bezitten. Men nam tot nog toe aan dat die informatie in het DNA zat.

Het zit ‘m niet in het DNA

En nu komt het werkelijk verbazingwekkende. Als je zo’n tweekoppige planaria in stukjes hakt regenereert elk stukje weer tot een nieuwe tweekoppige planaria. Bedenk nu dat er aan het DNA van het beestje niets is veranderd! Het bouwplan zit dus NIET in het DNA!

In onderstaande fascinerende TedTalk heeft Levine het nota bene over morfogenetische velden die de bouw van het diertje sturen. Bevestiging van de morfogenetische velden van Rupert Sheldrake?

Dit werkt niet alleen in platwormen. Levine laat in de TEDTalk voorbeelden zien van kikkervisjes met extra ogen op hun darmuitgang waarmee ze nota bene ook kunnen zien, extra hartjes, en extra zwempoten. Ze hebben zelfs, zonder aan het DNA te sleutelen, klompjes cellen gemaakt die intelligent gedrag vertonen, zoals de weg door een doolhof kunnen vinden.

Hier gaat een belangrijk geloofsartikel van het materialistische paradigma – wij zijn ons DNA – volslagen onderuit.

Elektrische vorm en functie van organismen en van kristallen

Naar aanleiding van deze resultaten van het Michael Levine lab stelt Michael Clarage, iemand die zich meer bezighoudt met de rol van elektriciteit op minstens de schaal van planeten en zonnestelsels, dat elektriciteit blijkbaar ook bij de ontwikkeling van vormen op de menselijke schaal en daaronder een belangrijkere rol speelt dan werd gedacht. Ook de manier waarop kanker groeit krijgt de aandacht.

De link met de kwantumfysica

Dat morfogenetische veld manifesteert zich in de beschreven experimenten als een elektrische gradiënt maar hoeft dat zelf niet te zijn. Dat kan correlatie zijn. Als deze experimenten aantonen dat vorm en functie van organismen een gevolg zijn van de werking van dit morfogenetische veld, dan kan dat natuurlijk probleemloos uitgebreid worden naar alle organismen. Waarom zou planaria een uitzondering zijn? Ligt het niet voor de hand om te veronderstellen dat vorm en functie van alles, ook het anorganische, het gevolg is van een dergelijk veld. Michael Clarage noemt in ‘Electrical Form and Function’ al kristallen, planeten en zonnestelsels. In dat geval is de kwantumtoestand van atomaire objecten als een electron, proton, atom, enzovoorts, waarschijnlijk ook niets anders dan dit morfogenetische veld. Kwantumtoestandsgolven zijn dan gewoon elementaire vormen van dit veld. Zo hebben we dan toch weer de link gelegd naar de kwantumfysica. En informatie.